Make 1t possible
Suzanne Tan
Twee marathon lopen binnen één week, op twee verschillende continenten, als je ook nog eens diabetes type 1 hebt: dat is een uitdaging, maar ik ga het doen!
Ik train momenteel keihard om op 21 april 2025 in Boston en op 27 april 2025 in Londen de laatste Abbott World Marathon Majors te finishen die nog op mijn lijstje staan.
Hiermee wil ik €50.000 ophalen voor Stichting DON. Steun jij mij ook? DONeer nu!
Gekkenwerk? Dé ultieme uitdaging!
In 2013 liep ik mijn eerste marathon in New York, toen ik over de finish kwam, dacht ik: dit doe ik nooit meer. Niet wetende dat ik drie maanden later de diagnose diabetes type 1 zou krijgen... Na een twintig jaar durend gezond en zorgeloos leven, staat mijn wereld van de ene op de andere dag volledig op zijn kop. Kan ik inderdaad nooit meer een marathon lopen? De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Maar ik gaf niet op en zette alles op alles om het vertrouwen in mijn eigen lijf terug te winnen. Uiteindelijk liep ik in 2016 nogmaals de marathon van New York. In de jaren daarna voegde ik Tokyo, Chicago en Berlijn daar nog aan toe. Marathonkenners weten dat er dan nog twee Abbott WMM’s op mijn lijstje staan: Boston en London. En voor beide Marathons heb ik nu een startbewijs weten te bemachtigen!
Vallen, opstaan en weer doorgaan
Met dit avontuur wil ik laten zien dat je met diabetes type 1 nog steeds kunt sporten en doelen kunt bereiken. Maar ik hoop ook het bewustzijn te vergroten over de uitdagingen die mensen met diabetes type 1 dagelijks tegenkomen. Diabetes type 1 is geen ‘lichte aandoening’ waar je moeiteloos mee leeft, het vereist elke dag minimaal vijf insuline-injecties en constante monitoring van mijn glucosewaarden. Complicaties liggen altijd op de loer. Na tien jaar diabetes beginnen nu de eerste tekenen van oogschade zich te tonen, en de kans bestaat dat ik later in mijn leven een deel van mijn zicht verlies. Je ziet het misschien niet van buiten, maar het speelt elke dag door mijn hoofd.
Hardlopen vraagt van mij een stuk meer dan hardloopschoenen aantrekken en de deur uitgaan. Er gaat een hele voorbereiding aan vooraf. Dat realiseren mensen zich niet als ze mijn Strava-rondjes of Instagram-foto’s met medailles zien. Het lijkt misschien alsof ik het uit mijn mouw schud, maar de realiteit is anders. Ik heb slechte nachten waarin ik meerdere keren moet opstaan om mijn suiker te reguleren en de volgende dag niet kan trainen. Soms moet ik noodgedwongen hardlooptrainingen afbreken omdat mijn glucosewaarde te laag is en ik mij niet lekker voel. Het is vallen, opstaan en weer doorgaan.
Een toekomst zonder diabetes type 1?
Er worden grote stappen gezet richting genezing, maar we zijn er nog lang niet! Er is nog altijd veel geld nodig om onderzoek te kunnen blijven financieren, en zo stap voor stap dichterbij een oplossing te komen. Ik hoop met dit marathonavontuur €50.000 op te halen en zo een bijdrage te leveren aan de genezing van diabetes type 1.
DONeer en volg
Op deze pagina kun je niet alleen doneren, maar volg je mij ook de komende maanden richting de finishlijn van de twee Abbott World Marathon Majors: Boston en Londen.
Wat doet intensieve training met je lichaam als je diabetes type 1 hebt? Hoe houdt ik met het juiste dieet mijn bloedsuikerspiegel stabiel tijdens de zware trainingen? Wat is de impact op mijn sociale leven? Ik ga onder andere in gesprek met een diëtist, sportcoach, en Hoogleraar Diabetologie Eelco de Koning, en ik neem jullie mee!
In december bekijk je hier de allereerste vlog!
De vlogreeks op weg naar de marathons wordt mede mogelijk gemaakt door Abbott, producent van de FreeStyle Libre systemen en de bijbehorende apps.
Abbott heeft geen invloed gehad op de inhoud van de vlogs. De gedeelde meningen zijn van Suzanne en vertegenwoordigen niet noodzakelijk die van Abbott. De verstrekte informatie is niet bedoeld als vervanging voor professioneel medisch advies. Individuele symptomen, situaties en omstandigheden kunnen verschillen. Raadpleeg je arts of gekwalificeerde zorgverlener met betrekking tot je aandoening en de juiste medische behandeling.
De Abbott World Marathon Majors-serie zal in 2025 uitbreiden van zes naar zeven marathons, met de toevoeging van de Sydney Marathon. Deelnemers die de oorspronkelijke zes races (Tokio, Boston, Londen, Berlijn, Chicago en New York City) lopen, zullen nog steeds de originele Sixth Star-medaille ontvangen. Suzanne zal ook de Abbott World Marathon Majors Sixth Star-medaille ontvangen en natuurlijk eeuwige roem na het voltooien van haar laatste marathons in Boston en Londen.
__________
Twee marathons rennen binnen één week vergt een serieuze aanpak, en ik word dan ook begeleid in dit traject door Running Movements (https://www.runningmovements.nl/). Mijn trainingsschema's worden door hen gemaakt en aangeboden, zodat ik optimaal voorbereid aan de start sta.
Laatste donaties
Bekijk alleLaatste blogs
Bekijk alle
Einde van de race (voor nu) – en ja, deze blog hadden jullie nog van mij tegoed
03-07-2025 | 12:19 Waarom juist vandaag? Omdat mijn cover van Runner’s World vanaf vandaag in de winkel ligt. In dat nummer lees je mijn hele verhaal. Hoe ik leef, train en ren met type 1 diabetes. Maar hier, op mijn eigen plek, neem ik jullie nog één keer mee in de weken rondom die twee magische (en loodzware) marathons. Een persoonlijk slotstuk van een intens hoofdstuk. Inmiddels zijn we ruim 2,5 maand verder sinds de Boston én London Marathon. Pas een paar weken geleden liep ik weer een rondje waarbij ik dacht: “Dit voelt lekker.” De weken daarna heb ik wel af en toe gelopen, maar zeker niet veel. En eerlijk is eerlijk: mijn motivatie was helemaal weg. Mijn benen voelden nog zwaar en steeds vaker dacht ik: waarom eigenlijk? Maandenlang had ik toegeleefd naar die marathons. En dan is het ineens voorbij. Het vaste ritme van drie keer per week trainen mis ik enorm. Net als de houvast, het doel, de structuur. Maar ik was óók ontzettend opgelucht dat het erop zat. Want die laatste weken waren pittig. De aanloop naar BostonIn mijn vorige blog schreef ik al dat de weken voor de marathon niet soepel liepen. Ik kwam niet tot rust, sliep slecht en mijn glucosewaarden waren all over the place. Mijn schema werd aangepast, steeds meer trainingen verdwenen. De stress bouwde zich op. Ik wilde zo graag fit en voorbereid aan de start staan. Mentaal had ik me maandenlang klaargestoomd voor twee marathons in zes dagen — pijnloos, strak, gecontroleerd. Maar ineens sloeg de twijfel toe. Toch was opgeven geen optie. Dat zit niet in mij. Op donderdag 17 april vloog ik naar Boston. De marathon was op maandag, dus ik had nog 3,5 dag in de “waiting game”. Niet te veel bewegen, proberen te slapen. Op zaterdag raakte ik gefrustreerd. Mijn glucosewaarden waren veel te hoog en op een gegeven moment ben ik door het trappenhuis gaan rennen om ze naar beneden te krijgen. Pure wanhoop. Mijn humeur? Allesbehalve gezellig. Gelukkig maakte de sfeer in Boston veel goed. Iedereen liep daar met z’n marathonjack, alles draaide om die race. Het begon al bij het ophalen van het startbewijs op de expo — een magische plek, vol lopers die maanden of zelfs jaren naar dit moment hadden toegewerkt. Race day: BostonMaandag. Het was zover. Zat die sub-4 uur erin? En: zou ik hierna überhaupt nog kunnen lopen? Ik had me goed voorbereid op het parcours: de eerste 10 km naar beneden, dan 15 km vlak, daarna 10 km klimmen (inclusief heartbreak hill), en tot slot afdalen naar de finish. Het strenge advies van mijn coaches Gert-Jan en Ida: “Ren jezelf niet kapot, zondag moet je nog een keer.” Maar die eerste 10 km vielen tegen. Het parcours was smal, druk, technisch lastig. Mijn hartslag kreeg ik nauwelijks onder controle. En toen kreeg ik ook nog de melding: “No signal” — mijn glucosesensor werkte niet meer. Blind varen dus. Ik kreeg honger, misschien een teken van een lage glucose. Alles beter dan een hypo, dus ik nam een gelletje, op hoop van zegen. Het vlakke stuk daarna ging goed. Maar toen kwamen de heuvels. Bij km 25 begon de eerste. Mensen om me heen begonnen te wandelen. Maar ik had mezelf beloofd: niet wandelen. Dus ik liep door. Heuvel 1, 2 en heartbreak hill — die laatste was echt slopend. Iedereen leek te stoppen, maar ik bleef rennen. Mijn hartslag door het dak, maar ik haalde het. En ik zag: die sub-4 uur zit er nog steeds in. Ondertussen begon mijn lichaam te protesteren. Mijn bovenbenen brandden. Ik kreeg weer signaal op mijn sensor, glucose boven de 20. Ik besloot voor het eerst tijdens een marathon insuline te spuiten. Snel aan de kant, spuiten, weer door. Vanaf km 32 wist ik: ik ga het halen. En 1 km voor de finish zette ik alles op alles. De eindsprint. Eindtijd: 3:58. Wat een moment. Wat een prestatie. En toch… dacht ik meteen: ik moet dit zondag nóg een keer doen. London boundDinsdag vloog ik terug naar Amsterdam, woensdagochtend kwam ik aan. Geen slaap, wel spierpijn. Woensdag en donderdag draaiden volledig om herstel: massages, fietsen, ontspannen. Vrijdag vloog ik door naar Londen. Daar stond mijn familie en vriendinnenteam klaar — mijn grootste supporters. Wat een cadeau om zó aangemoedigd te worden. Ook in Londen ging ik naar de expo en haalde daar mijn startbewijs en six star finisher bewijs op. Een mijlpaal. Zondag was het zover. De sub-4 ambitie zat nog steeds ergens in mijn achterhoofd, maar ik was ook realistisch: ik had het in Boston al gehaald, het was warm in Londen, en de druk was eraf. Mijn benen voelden Boston nog goed. Dus het doel was vooral: verstandig lopen en uitlopen. Ik begon rustig. Eén voet voor de ander. Niet zeuren. Gewoon gaan. De sfeer in Londen was magisch. Duizenden mensen langs de kant, overal aanmoediging en energie. En ik haalde het — geen PR, maar wél mijn één-na-snelste marathontijd ooit. Glucosewaarden? Weer verre van perfect. Maar ik heb het gedaan: twee marathons in zes dagen. Daarna…Die maandag daarna begon het “normale leven” weer. Geen schema’s, geen slaapdruk, geen strakke focus. Weer ruimte voor spontaniteit. Maar nu, weken later, mis ik die structuur. Dus ik ga weer starten. Want ik heb doelen nodig. Iets om naartoe te werken.Wat het volgende wordt? Dat weet ik nog niet. Een ultra misschien? Of toch weer een marathon, maar dan op snelheid? Onder de 3:45? Wat ik wél weet: je kunt zoveel meer dan je denkt. Steeds een beetje je grenzen verleggen, en je blijft jezelf verbazen. Een marathon lopen is niet alleen fysiek — het is ook mindset. Iedereen komt onderweg “de man met de hamer” tegen. Of, zoals David Goggins het zegt: “The inner bitch.” Maar als je die verslaat, kun je de wereld aan. Bewustwording als winstHoewel ik mijn streefbedrag uiteindelijk niet heb gehaald, geloof ik oprecht dat ik iets anders heb bereikt wat minstens zo belangrijk is: bewustwording. Ik hoop dat ik met mijn verhaal heb laten zien wat het écht betekent om te leven met type 1 diabetes. Dat het niet simpelweg “een paar prikjes” zijn of iets waar je “prima mee kunt leven” als je maar gezond eet en sport. Het is een continue balans, dag en nacht, ook — en juist — als je marathons loopt. Als ik daarmee zelfs maar een paar mensen aan het denken heb gezet of beter heb laten begrijpen wat type 1 inhoudt, dan voelt dat als winst. Tot slot…Een enorme dankjewel aan iedereen die mij de afgelopen maanden heeft gevolgd, aangemoedigd, gesteund en gedoneerd. Jullie support was zo bijzonder! En… mocht je meer willen lezen over mijn verhaal, diabetes, mindset, en twee marathons in zes dagen: de nieuwe Runner’s World ligt vanaf vandaag in de winkel. Ik sta op de cover (hoe bizar?!) en mijn hele verhaal lees je binnenin. Liefs, SuzanneSponsoren
